Dokuz canım varmış bilmiyordum vur vur ölmüyordum
olanlar çok komikti ancak ben hiç gülmüyordum
beni hiç bilmiyorsun
kapalı kapüşonum altında çiçekler açmıyorum
kelebekler çizer yüzümü façadan kaçmıyorum.
Vücudumdaki bu çirkin izleri hiç takmıyorum,
tişörtümdeki kurşun deliklerini saymıyorum,
derisi kalkmış yumruklarımı artık sarmıyorum
hissizleştim acı duymuyorum.
Kendi türüyle beslenen böcektiler kemirdiler
yara bandım yapmadım kimseyi
kendini iyileştiren bir hayvan gibiyim
yüzüme bak içi karışık ghetto gibiyim
ana karaya dönen adalı gibiyim.
Anladın mı? Kafası geldi mi? Kafan git gelli mi?
Ne bileyim sonu başından belli mi ki?
Ne diyeyim olanı yaşıyoruz yok seni beni.

Umudunu kaybetme
bugün her şeyi maziye defnedip ağla
ama sakın vazgeçme
sanki önünde kocaman sıralı bir dağ var.
Gideceksin elbette
kalacak değilsin unutulduğun yerde
ama bunu dert etme.
Şimdi önünde kocaman yeni bir hayat var.

Hayalim çok basitti kolaydı oysa oysa oysa oysa
girer miydim hiç zor yola başka yolum olsa olsa olsa.

İstiyorum burdan gideyim
sihirbaz gibi herkesi kaybedeyim
boş sokaklarda bir ben yürüyeyim
beni yollara vuranı bir ben bileyim.
Yoruyor beni ekle sil bölünüyorum dört bir yanım kesir
müdahale etmezsem bir asır ipin ucunda sallanırım kesin.
Uzanırsam dokunurum ama dokunursam kaçar
benim oluncaya kadar hepsi bir hayal
yüzde doksan oldu gerçekleşmeyen yüzde onum var
daha var sona daha var.
Değil hayat müşterek herkes tek koşma yürü önünü görerek
pist korkma devam yönünü bilerek
hişt dalgın selam sersem sepelek kafam nasıl dağılır ki gam basmışken
afagan kaybettiğim vakit olmuş sabıkam hakkaten
acele etme çiçekler ve ağaçlar gibi güzel şeyler yavaş büyür
kalmıştım fena çorak canıma kastetmişti yağmursuzluk
tutunmuştu hücrelerime hoşnutsuzluk.
Sinmişti üstüme mutsuzluk.