Her aşığın kalbindeki ışıkları
yanar yanar söner yanar yanar söner
bu şehrin tüm terkedilmiş sokakları
Geçe geçe biter… geçer geçer biter

Bak bugün de akşam oldu…
pencerende hüzün…
vazolarda çiçeklerin
aynı solmuş yüzün

Yazdıkların çizdiklerin
hep bir eksik sözün
den daha büyük o
ve daha gerçek zaman!

Gidiyor…
kendi yollarında herkes anlamış
bitiyor…
kendi yalnızlığında kendi kaybolup yine
geçiyor…
sanki ömrü bir rüya, kan ter uyanmış
yaşıyor…
kendi yazgısından kaçak

Islak.. yakamazlar düşleri
Sabırla zorluk asla azalmasada küsmedim
Bataklığa doğru sürmedim
Yolum için yüklediğim aklımdaki tüm yüzler şimdi güvenimle yüzleşsin
Ziyan edilmez değer zengini irfan
Sanrı dolu bir gam hatıralarda zindan
İki taş arasından hayata tutunan fidan
Yazıma rüzgar beklerken kışın ayazda kalmış vicdan
Uslan… yanılabiliyor da insan
Gözlerimi özledim mi inan kalmadı sayende görmediği
Ben bu kalbi sana paramparça vermedim
Yeşermeden solmaz yaprak bahar olmasada mevsim
Renkli kişiliğim siyah beyaz bakanlara
Fazlasıyla banal ama armağandır kalanlara
Sonu Mutsuz kahramansız vasat bir masal
Bitiyo yitiyoken yalnız ve kendi yazgısından kaçak