Bu aralar kafam yerinde değil
Varsın hâlâ, sadece artık her yerimde değil
Belki de sevinmeliyim
“Gitmek” sevilmemek gerçeğinden iyi
“Gitmek” dedin, öfke doldu sana etim kemiğim!

Bazen susmak tutamayacağın her yeminden iyi
Sen benimlesin dedin de, ben benimle miyim?
Odamdasın ama evimde değil
Hâlâ kalbimdesin de artık еn derinde değil

Hâlbuki sеni aramıştım şehir şehir
Kötü insanlar tanıdım ben
Tek sen kalmıştın değişmediğim

İçimde yangın vardı görüp de yetişmediğin
Ve bir seni tanımıştım ben
Tanıyamadıkça da sevişmediğim

Zaman da yaşlanır mı?
Belki de geçmişe özlem duyan aptallığımın serzenişleriyim
Hâlâ aynı yerdeyim! Yer değişmeliyim
Şimdi gitmezsem zamanla “hiçbir şeyim” olur “her şeyim” dediğim

Uyan…
Uyan ki doğsun güneş tekrar!
Paramparça…
Her yeri yakıp yıktım
Üstüme bir ceket, bir çanta alıp çıktım
Uyan ki doğsun güneş tekrar!

Hatalarım var
Pişmanlıklarım
Ne güzeldik oysa
Dokunsan ağlarım

Nereye baksam sen
Yüzün semalarım
Nerede olursan ol
Üzülsen anlarım

Yersiz ve de mülksüz
Sensiz ve ölümsüz
Yalnız ama mağrur
Katil ama mağdur

En iyi sen tanırsın
En iyi sen bilirdin
Hâlâ huysuz ve de densiz
Bittik ya nedensiz

Gömdük ya kefensiz bir sabah güneşiyle
Kül olmak da yetersiz bir kalbin ateşinde
Bir şey var gülüşünde
Unutmak namümkün
Yıllar oldu belki ama sanki daha dündü