Bahçemde gül sağır, yediveren dilsiz
İçimde sisli bi’ karanlığın gitgide derinleşen hissi
İki satır yazayım, izin ver, sonra kelimeler bitsin
Beni alıkoy ama bırak, içimdeki masum rehineler gitsin
Bırak da taşıyayım kendimi sarhoş küfesinde garbın
Yaşadığım yılların nahoş tortusu üzerimde kalsın
Derdim hep küllerimden hasıl, sırtımda düzenin cefası
Sokayım çomağımı tekerine, gücensin gücenirse tanrı

Sönmüyormuş suyla insanın yarasında yangın
Anladım, savaşım yararsız, vahşet her tarafımda artık
Kendime sıktığım kör kurşunların arasında kaldım
Epey zor durumdayım ama kimse bilmiyo’, aramızda kalsın

Bir hicranın dibini gördüm, düşüyorum daha da
Üstüme giydirme derdimi, üşüyorum daha da
İçim hep hicran, dinlemez hiç laf
Yanarım, isyan

Yıllarca dönüp durdum tekerinde derdin
Gönlümü yerlere inandığım şeylerin şerefine serdim
Değmedi, olsun, doğru tarafta olmanın şerefi yeterli
Bazen sonucun kötü olacağını bilirsin de sebebi seversin
Artık hep ölümle sıtmanın arasına sıkışık ya gündem
Yaşıyorum derinlikten yoksun, sıkıcı sığlıkta günler
Öyle bi’ sallanıyo’ ki ruhum, sanki yıkılacak ülkem
Şehirdeki gibi güzel kokmuyo’ uçurumun kıyısında güller