Kalınmaz artık, bu yerler meçhulün işgali yalnız
Tanımsız kaldım, insanın kendiyle savaşı kanlı
Aklımda kaldı, ben bir ev istedim sonsuzluk değil
Ben bir ev istedim, çok yollar geldim!
Sarılmaz artık yaramız alnıma dayadım baktım camından ardı
Ruhumu karanlık ıstırap sarmış
Arınmam artık ne simya ne kimya ne evrimi tanır içimde acı
Dışarıda büyüktüm, evde bir küçücük kaldım
Dağılmaz artık bulutlar üstümden, nüfuzum azın
Kırıldı sazım, tükendi öfke, bir erişkin kaldım!
Kapanmaz artık kapısı aklımın fısıldar anlık:
“Kendini öldürüp bir sabah yeniden doğurman lazım!”

Bir kere insan
Bir kere çıktı mı dönemez eve!
Dönemez eve!

Günlerden bir gün kararmış düşler de gördüm
Gözlerim her şeye alışık gülmem
Tedirginim hep bitmez kaygım var
Karanlık koynunda uyandım sabaha
Her yanım yarasa
İnsan, paradigman!
Burada doğdum sonra her şey berbat oldu
Bu dünya müşkül eminim gözümle gördüm
Aşk olsun dünya, bu nasıl bir yokluk
Ne sabahın ayazı bu ne yaşama yolu
Sırıtan boşluk
Anne bugün hava kasvet!