Ben bu yalnız şehirden, bir sebep bulmadan, öylece
Sakin, mağrur, gizlice gidiyorum.

Duy, laf çok kalan kalanlarda.
Her sabah aynı yalanlarda
Göz çukurlarım tavanlarda
Evet, biliyorum.

Tüm seferlerin yollarından,
Bu ilk bedellerin sonlarından,
Viran durakların kollarından; düştük
Ne oldu?

Gün bitmek bilmiyor.
Aylar olmuş gideli,
Hâlâ annem balkonda;
Aynı şarkıyı dinliyor.

E haklı. Biraz da kırılmış gibiymiş.
Kimse kalmamış diyorlar.
Herkes mi terk etmiş?

Durmadan yolda, bekliyor orda,
Görmemiş fayda, bilmiyordur da,
Silmiyordur da alnının yazısını. Gör de…
Söylemişler de olmamışlarından, bir türlü vazgeçememiş
Bir türlü hazmedememiş.