Sessizliğin içinden yürüyen
Karanlığın dibinden süzülen
Bir gölge gibi şimdi ismin peşinde
Sürüklenip duran bir kaç zavallı hece
Dilimde sen sakladığım her çekmece
Üzerini çizdiğim her cümlede
Sustuğum kelimeler kustuğum cümlelerde
Gidip gelen, gelip giden, söküp diken
Dikip söken zamanın ellerinde hep sen
Üzerimde içimde debеlendiğin bedenlеrde
Vurduğum kırdığım o zavallı çaresiz
Kalplerde kısık, kısık delik deşik
Silik, silik bakan yarı kapalı, yarı açık
O yalvaran aciz gözlerde
Sövdüğüm, saydığım, gittiğim, kaldığım
Yattığım, kalktığım, çıktığım, battığım
Yaralandığım, yaraladığım, yakaladığım
Karanlıklar içinde hep sen

Çıkmasaydı keşke namludan
Göz yaşıyla doldu avlular
Akmasaydı zaman bazen hiç
Görmeseydik bazı şeyleri
Dönmeseydi dünya keşke
Gökyüzünde hep bir matem
Doğar doğmaz ağlar insan
Suçlu olduğunu bildiğinden
Dedim “Niçin” her gün sordum zincirlerle
İlham vermiş bilginler kapalı perde
İnandı herkes baktım bir anda
Bitmiş her şey masumlar yerde
Yanan ağıtlar, yazan kâğıtlar
Uçuştu küller yok çare
Genelde gerçekleri görmezden gelir
Herkes buradan belki de herkese bir ayna
Lazım hakkı yansıtan olduk telkin
Her gün ettiler tembih gelip geçti
Dört mevsim bir kafeste kitlendik
Çapraz ya da yaylım ateşler
Pat, pat, pat hep tam isabet
Gönlümden geçti bir tane
Yaralarımın yanına ilave
Kanamasa bile bunu duyabiliyorum
Aramadığımda bile bulabiliyorum
Göremediğimde serseri kurşunu
Gözyaşımda hissedebiliyorum

Ah, vurur beni kurşun gibi kalbimden