Pek büyümedim ama çok değiştim
Aynı çocuk muyum sorma işte
Kötülerle savaştıkça sanki rol değişti
Canım yandı can yakmaya son verince
Gerçek yüzünü kabul edip kendin ol dedikçe
Masum olmak için çok geç işte
Haklı olmanın da bir b*ka yaramadığını anladım
Kaybeden oldukça geçti işten
Bu sen değil misin ki
Peşine düştüğün rüyaları
Delirdin delirdin görmedikçe
Yaktığın ateşler sardı intikamı cihanı
Seni de yaktı elbet közlenince
Bazen sessizliği özleyince
Susup gerçekleri, sussun herkes dedin
Kimseyi duymak istemedin belki doğrusu buydu
Ama herkes çığlığını duysun istedin

Yar bu şehri bulmana
Çok mu var daha
Hiç kalmadı zaman
İçimde fırtına
Çekip giden bahar
Geri dönmez mi bir daha

Sen bil beni, çiçeğim, bugünler geçer
Ay’a aynı anda baktığımız ilk gece
Anladım, sana yenilmekmiş en güzel
Sana yetişmekmiş en güzel
Ruhuma ektiğin sükunetin tohumlarında filizler
Işıklarını gören dehlizlerdeyim
Beni tutup çıkar artık bu histen
Köşeye sıkışmış bir yaralı hayvanın tezahürü
Savaştım canımla ölmedikçe
Karanlık akşamlara kandiller umut değil mi
Buna tutundum bahtım dönmedikçe
Ve sen çıkıp gelsen zamanı yırtıp birden
Sabahlara kadar beyazsın elbet
Mümkünmüş belli ki şefkatli bi hasret
Mümkünmüş belli ki annem gibi sevmek