Revios – 04.47 Şarkı Sözü
Neden hep aynı cümleler kulağıma doldu?
Odam benim kadar darmadağın, bi’ kenarda durdum
Sadece biraz daha nefes almak olsun
Ne fesatlanmak isteği bu,ne zamansız vurgun

Ne saçma şarkılarda ne salak tavırlar
Ne karaktersiz vücutlar,ne eksik yanın kalırsa
Ne laçka konuşmalar,samimiyiz nasılsa
Ne yarınlar çok uzak,ya yarınlar kör bi’ tuzaksa?

Nankör bi’ aş*fteydi zaman, çekip gitti
Dönüp bakmadan bi’ kez ardına,dilersen bi’ durup bak
Her eski fotoğrafta nüksediyor acı
Renkler karardıkça daha fazla unutuldu unutmak

Aslında umursamam fazla konuşmazsanız
Böyle gayet rahatız
Herkes bahtından dem vuruyor,nasıl mı?
Nasıl bu acziyetle milyonda bir şansız?

Duvarlar,tavan,bordo perdeler ve iki koltuk
Apartman boşluğunda umutlarımı astım
Hepsi bitsin artık bütün bunlar,hayır.

Benim cinayetlerim nihavent makamından
04:47 bi kaç milim şakakta
Devamı yok, noktalar birleşir şafakta
Kaybettim aklı, yine sinir krizleri
Hayalgücüm kurutup yakıyor denizleri

Sahnedeyim,sadece bakıyorum yüzlerine
Bi’ körün sürrealist tablosunu söyle diye bağırıyorlar
Bende baslıyorum,
“Çünkü bazı insanlar bazılarının tapar gibi gölgesine”

Aynen öyle, hiçbir şey değişmedi
Zaten değişmesini beklemek de saçma bi şey
Bakın ben aynıyım hep,içimi çözemezsin
Konuşmak basit kalır ve anlam veremezsin

Mesela bunun gibi
Duymadığın biriyle konuşmayı denemezsin

Ne demezsin,acım bunla ilgili
Tedavülden kalkmış gibi söküp attım kalbimi
İçim bi’ buz dağı ben kuklasıyım beynimin
Ve benim coğrafyamda anlamı yok sevginin

Nasıl bi’ karanlık bu,sardı dört yanımı
Ve biri çıkıp geldi karanlığımı soğurdu,
Rengi griydi,o bi’ devrimin sonuydu

04:47 bikaç milim şakakta
Devamı yok,noktalar birleşir şafakta
Doğrusu bi şeyleri hissettiğimi sanmıyom